000 02898nam a2200349zi 4500
500 _aNúmero de rexistro antíguo: 17254
600 _aRivas, Manuel
610 _a821-G
650 _aNARRACION
650 _aLITERATURA GALEGA
650 _aNENOS
650 _aNENAS
650 _aCIDADES
651 _aA Coruña
_xHistoria
700 _aRivas, Manuel
700 _aRivas, Manuel
008 130121s2012 sp glg
017 _aVG 586-2012
020 _a9788499144405
080 1 _a821.134.4-31"19"*B
100 _aRivas, Manuel
_eaut
_9248
245 3 _aAs voces baixas
_c/ Manuel Rivas
250 _a1ª ed
260 _aVigo
_b:Edicións Xerais de Galicia
_c,2012
300 _a207 p
_c;22cm
490 0 _aNarrativa (Edicións Xerais de Galicia)
_v;329
520 3 _aEsta obra é unha construción de humor e dor. Unha novela da vida para chorar e rir. Quen son as voces baixas? Son as criaturas, os nenos e nenas, as mulleres que falan soas, os mortos, os animais... É a ironía a que sostén as palabras, a que terma das «voces baixas» para que non se afundan, para que resistan e mesmo procuren unha segunda vida á marxe das relacións de dominio e poder, nun entroido existencial. En As voces baixas o eu anda á procura do nós. É un libro no que se entrelazan a memoria persoal e a colectiva. Dende o primeiro medo, o que lle provocan uns cabezudos que resultan ser figuras dos Reis Católicos, o narrador asiste á descuberta da vida por mor da existencia extraordinaria da xente do común. O barrio de Monte Alto, a aldea urbana de Castro de Elviña, o lugar de Corpo Santo, coa luz do faro de Breogán, a prisión provincial, o cemiterio de Santo Amaro, o poboado céltico, o Monte Xalo onde as nenas pastoras pisan o sol, a escaleira onde os nenos clandestinos escoitan os murmurios da imaxinación... Unha xeografía real para un pobo marabilloso: as «voces baixas» que non queren dominar e que se alimentan de contos.
521 2 _aBAC
856 4 0 _uhttps://www.xerais.gal/libro.php?id=2947466
997 _e2